Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/173

drogi, na wrzosach, które pokryto dywanami, siedziała Hertha Brück z swą Angielką.
 Ścieżka była o parę kroków. Chłopak mijając, czapki uchylił.
 — Dzień dobry! Jaki pan ma czysty, silny głos! Co za szczęście móc tak śpiewać! — zawołała dziewczyna.
 Uśmiechnął się i przystanął.
 — Ja się tu wybrałam posłuchać ptaszków i odetchnąć powietrzem wiosennem! — mówiła dalej. — W ogrodzie przy domu łoskot i dym wypłoszyły słowiki i wonie. A pan skąd idzie?
 — Z kościoła.
 — To daleko?
 — Trzy mile.
 — O! I pieszo pan ten kurs odbył, dzisiaj?
 — Nie. Wczoraj wyszedłem; nocowałem u proboszcza.
 — Pan katolik?
 — Tak.
 — We Włoszech bywałam na waszych nabożeństwach. Mniej się modlicie do Boga, niż do świętych. Wierzycie w cuda, w relikwje, w zabobony. Przecie to ustanowione dla prostoty i pierwotnych umysłów! Zdrowy rozum temu przeczy, wykształcenie burzy. Przez ośmnaście wieków postępu nie może wystarczyć jedna reguła.
 — Mędrzec jeden rzekł: „Nie jest wiarą, gdy wierzymy w dorzeczne: to rozum i nauka, — ale wiarą jest, gdy wierzymy w niepojęte“. Gdybyśmy nie czcili Świętych i Najświętszej Panny, toby pani nie miała przyjemności zwiedzania starych włoskich świątyń i klasztorów, nie zachwycałaby się freskami i obrazami, o których mi pani tak pięknie opowiadała wtedy, gdym spędził wieczór w Lipowcu. Ściany byłyby nagie, jak wasze kościoły.
 — To prawda; nie byłoby sztuki średniowiecznej... tylu arcydzieł! — szepnęła.
 — Na drugi zarzut pani powiem, że prawda jest jak Bóg nieśmiertęlna. Ośmnaście wieków niczem jest