Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/175

 — Spodziewam się być szczęśliwszym dopiero po śmierci.
 — Więc pana nędze tego świata nie bolą?
 — Co to za nędze? Marne kilkadziesiąt lat! Co one znaczą? Jedno tchnienie, jedno westchnienie.
 — Pan jest straszny człowiek. Więc i powaby tego świata niczem są dla pana? Nie zna pan uczuć, i marzeń, i pragnień.
 — Owszem, pani. Mam babkę starą, którą czczę, mam siostrę, którą nad wyraz kocham, i brata, któregom chował, jak syna. Ich troje dał mi Bóg, aby wiek życia prędzej przeminął. Potem odnajdziemy się po śmierci — na trwałe życie.
 — Czemu pan księdzem nie został?
 — Nie było mi przeznaczone. Dał mi Bóg inne obowiązki!
 — I zawsze pan będzie mechanikiem w Holendrach? To niemożliwe!
 — Zawsze będę pracował i podlegał.
 — Niech pan przyjmie propozycję mego ojca. On pana poznał i wysoko ceni.
 — A ja chcę, żeby mnie pan Ulm poznał i cenił.
 — Pan jest święty.
 — Ja tylko staram się być chrześcijaninem.
 Angielka przemówiła, namawiając do powrotu. Hertha powstała z westchnieniem.
 — Będę musiała myśleć o panu! — rzekła z uśmiechem. — Nie powiedział pan ani jednego banalnego wyrazu, same nadzwyczajne.
 Chłopak się skłonił i ruszył swoją drogą.
 Konie szybko uniosły Herthę i wnet stracił ją z oczu. Już nie śpiewał, tylko marzył, jakby to cudnie było, gdyby odzyskała zdrowie duszy i ciała!... Postanowił za nią pacierze odmawiać i z dziecięcą prostotą patrząc w niebo, szepnął prosząco:
 — Przyjmiesz zamianę, Najświętsza Panienko!
 I czuł się w tej chwili opiekunem chorej dziewczyny i bardzo jej bliskim.
 Potem olbrzymi, huczący Lipowiec myśli jego skierował do rzeczy ziemskich, i machinalnie zszedł