Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/177

 — Ano, to ci będę dłużny, ale siostrą płacić nie mogę. Ona mi najdroższa.
 — Czy myślisz, że nie będzie ze mną szczęśliwa?
 — Myślę, bo ty ze świętych rzeczy drwisz, więc i kochać nie potrafisz.
 — Jest kazanie! A ja ci powiadam, że potrafię lepiej od ciebie. Powiedz, czyś ty kiedy choć pocałował dziewczynę?
 — Nie.
 Olekszyc tak się śmiał, że aż mu binokle spadły z nosa.
 — Idźże, niech ci babka nos utrze, a mnie nie praw andronów o tem, czego nie rozumiesz. Co ty zatem robisz ze swoją Teofilą?
 — A dajcie mi raz spokój z Teofilą! Abel się z nią żeni! — zawołał zniecierpliwiony Dyzma.
 — Nasz berliniarz! A ty mu będziesz drużbował... To wyśmienite!
 Wydostali się z lasu na drogę i zatrzymali się przed rozstaniem.
 — Cóż? Kiedy się do nas przenosisz? — spytał Olekszyc.
 — Nie mam wcale zamiaru.
 — Aha, pilnujesz starego Fusta. Dobrze robisz. Gdy stary klapnie, Rudolf sprzeda Holendry Brückom. Wtedv będzie wielka konkurencja o posady. Wcześniej się tedy wycofaj!
 — Tak mało potrzebuję, że nie mam poco o lepsze miejsce się ubiegać!
 — A możeś słyszał, że Fust zapisał Holendry Elżuni? Glejberson na to przysięga, wszyscy gadają, tylko Rudolf i panna nic nie wiedzą!
 — Brednie! Plotki! Wymysły! — burknął Dyzma. — Nie mieszajcie nas w te sprawy!
 — Zobaczysz! Ot, kiedy brednie, to ustąp mi swych praw do spadku. Dam ci w tej chwili tysiąc rubli.
 — Nie mam czego sprzedawać. Dajcie mi raz spokój! Utrapienie z tym spadkiem, który jest tylko w waszych głowach!