Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/197

 Ruszyła ramionami.
 — Na cudze nigdy nie rachuję, a swego strzegę. Możesz przybrać sobie do pomocy dyrektora.
 — Nie warto. Może testament mnie wydziedziczyć.
 — Cóż wtedy uczynisz? — spytała niespokojnie.
 — Ano, pójdę służyć.
 — Brednie! Każdy testament można obalić. Nie pozwolę ci ustąpić bez walki.
 Zamigotały jej oczy.
 — Dwadzieścia lat naszej pracy utrzymało Holendry. One nasze... muszą być nasze! Jeśli stary testował na Kryszpinów, zgnieciemy tych nędzarzy pieniędzmi. Należy tylko usunąć od nich Olekszyca.
 — Dlaczego?
 — Chce się żenić z ich dziewczyną. On coś czuje. Młodszego wychowuje swym kosztem, będzie go miał w ręku. Jeden Olekszyc straszny. Oni to piony.
 Rudolf podniósł głowę, rumieniec przemknął mu po twarzy, a oczy zapałały gniewiem. Nic nie odparł, ale wstał po chwili i spojrzał na zegarek.
 — Zmęczony jestem haniebnie. Muszę trochę zasnąć. Dobranoc ci, Tony!
 Uścisnął jej rękę i wyszedł. W pokoju swym chwilę chodził od ściany, do ściany, potem włożył na siebie palto, kapelusz i bocznemi schodami wydostał się do ogrodu, nad rzekę.
 Nikt tamtędy nie chodził, nikogo nie spotkał. Zawahał się chwilę przed domostwem Kryszpinów i wszedł do sieni.
 Blask bił ze stancji na prawo, blask katafalkowych świec. Zatrzymał się na progu.
 Dwie kobiety drzemały w kątach, niemowa sługa poprawiała światło. Elżunia klęczała u zwłok, drżąc nerwowo. Obejrzała się i wstała żywo. Nie wyglądała zdziwiona ukazaniem się tutaj pryncypała. Cofnął się do sieni, szła za nim milcząca, otworzyła drzwi dojadalni i znaleźli się zupełnie sami.
 Wtedy on wyciągnął do niej rękę i rzekł głucho:
 — Przyszedłem może ostatni ze współczuciem, alem myślał o pani dzień cały.