Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/23

 Wszyscy milczeli, zajmując miejsca.
 — Miły dzień się zapowiada — szepnął Balcer.
 — Taki bezład i nieakuratność będę karał na przyszłość. Może to w tym kraju jest przyjęte, ale ja słowiańskiego porządku nie znoszę — i nie zniosę!
 Czoła starszych urzędników pomarszczyły się ponuro, młodsi poczerwienieli, nikt się nie odezwał — tylko Skin, który tego dnia musiał iść na pierwszy ogień, zbliżył się do Jowisza i rozpatrywał swą torbę. Przystąpił też i Dyzma pewny siebie.
 — Proszę pana dyrektora o rozporządzenie, gdzie mamy się udać do pracy.
 Rudolf spojrzał na niego i podał dwie kartki.
 — To dla twego brata, do magazyniera, a to dla ciebie, do starszego mechanika.
 Dyzma wziął kartki, ale widząc utkwione w siebie zimne oczy Rudolfa, patrzał też na niego nieustraszenie.
 — A radzę ci uwag o swoim chlebodawcy nie czynić! — dodał ostro Rudolf.
 Chłopak jeszcze wyżej głowę podniósł.
 — Ja, Kryszpin, mam prawo mówić o panu Fust memu bratu — odparł.
 — A ja ci zabraniam, błaźnie! — wybuchnął Rudolf.
 — Więc niech pan nie podsłuchuje! — odparł Dyzma, zwracając się do drzwi.
 Rudolf podniósł rękę i usta otworzył, ale się pohamował, a chłopcy tymczasem byli już na ulicv.
 Wszyscy obecnie słyszeli każde słowo, widzieli niebywałą scenę, martwieli z ciekawości i podziwu. Milczeli, ale każdy drżał z radości nad tym pierwszym triumfem Kryszpina, i ledwie mogli usiedzieć i pracować dalej.
 Rudolf kipiał. Blady był i ledwie głos mógł wydobyć z gardła.
 Burza szczęściem wylała się na głowę Skina, wytrawnego, flegmatycznego pedanta.
 — Rachunek z Warszawy zrobiony?
 — Oto jest.
 Dyrektor począł go przeglądać, spierać się o każdą cyfrę, napadać na każdą cenę.