Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/24

 Skin odpowiadał flegmatycznie, ocierając pot co chwila.
 — Co to? Na Kryszpinów wydano 120 rubli. Jakiem prawem? Przeznaczyłem sto.
 — Zabrakło. Komorne zalegało, nie mieli odzieży, należności po sklepikach...
 — Mnie nic do tego. Przeznaczyłem sto — powinno starczyć. Te dwadzieścia zapiszę na pańskie konto!
 — Jeśli się panu słusznem zda — i owszem!
 — Zresztą można i na nich. Panie Balcer, wystawić dwa konta. Dyzma Kryszpin, pomocnik maszynisty — trzydzieści rubli rocznie i ordynarja, dano dziesięć rubli. Franciszek Kryszpin — dwadzieścia rubli i ordynarja, dano dziesięć rubli. Gotowo?
 — Gotowo — ponuro burknął Balcer.
 — Wydać im dzisiaj służbowe książki.
 — Wydam — mruknął Balcer, a w duchu dodał:
 — Niesmaczny ci Kryszpin, pludrze! Ale my mu zginąć nie damy, bo on rodzony, nasz!
 A flegmatyczny Skin pomyślał:
 — Łamać chcesz chłopaka. Oj, widzi mi się, że rady nie dasz, boś już od niego pierwsze mydło zjadł. Awantura, słowo daję, setna...
 Tymczasem przyszedł Fust, niczego nieświadom i w najlepszym humorze. Dostrzegł zaraz zły humor pasierba i spytał dobrodusznie:
 — Pewnie wełna podskoczyła?
 — Jeszczem nie czvtał notowań! — odburknął Rudolf.
 Fust gazety i listy zagarnął i wnet się w nich zatopił. Miał zwyczaj nie zaczepiać swego dyrektora, gdy sapał i milczał.
 Wreszcie obaj poszli na śniadanie. Po drydze Rudolf się odezwał:
 — Mamy już tedy rozsadnik demagogji w fabryce.
 — A to kto znowu?
 — Starszy siostrzeniec ojca dzisiaj w kantorze nauczał brata...
 — Nie może być. A chłopak wydał mi się tak sympatyczny i dobry!