Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/254

X.

 Był koniec maja, pełen kwiatów, gdy Hertha Brück przybyła z ojcem do Lipowca. Na progu domu spotkał ich Dyzma, ubrany odświętnie, bardzo blady i smutny. Wiedział z listów pryncypała, że choroba jej czyniła straszne postępy, że się zmieniła bardzo, więc nie okazał wrażenia, gdy ją ujrzał jak cień szczupłą i wyniszczoną.
 Sławny doktor towarzyszył im, a widząc rosłego chłopaka u drzwiczek powozu, rzekł, biorąc go za kogoś z domowych:
 — Weź pan chorą na ręce i zanieś do fotelu!
 I Dyzma wniósł ją jak dziecko do domu. Tego dnia już jej więcej nie widział, ale nazajutrz była silniejsza, ożywiona, kazała się wynieść do ogrodu i spytała ojca o Kryszpina.
 — Przywiozłam mu pamiątkę z Włoch. Niech przyjdzie! — prosiła.
 Przyszedł chłopak i Brück go uścisnął jak syna, a dziewczyna uśmiechnęła się smutnie, jakby mówiła: „Widzisz, jakam ja biedna... pożałuj mnie!“
 Dała mu zaraz relikwiarzyk złoty i rzekła:
 — To z krzyża pańskiego Patrona. Dostałam w Rzymie dla pana. Proszę nosić!
 Nie dała mu dziękować i pytała żywo:
 — A pan tyle przeżył! Niema babki i siostry! Biedny pan! Lżej umierać, niż grzebać! Niech się pan przede mną poskarży!
 — Dziękuję pani. Bóg mi je zabrał. Teraz o nie spokojny jestem, że im lepiej, niż tutaj.
 — Ma pan małego siostrzeńca na pociechę.