Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/26

 Nawet patrząc na drapieżną twarz starego maszynisty, pomyślał sobie w duchu swawolnie:
 — Nie ja będę, jeśli za tydzień ty się beze mnie obejść potrafisz!
 Dzwonek dał hasło obiadu; powtórzyły je dzwonki i sygnały po warsztatach. Tiede zamknął parę, motor stanął.
 Dyzma, korzystając z nieruchomości, począł czyścić i smarować ruchome części, wcale się do odejścia nie zabierając.
 Tiede wtedy po raz pierwszy burknął:
 — Możesz iść. Ja zostanę.
 — Dziękuję panu — odparł grzecznie i z uśmiechem. — Myśmy ledwie wczoraj przyjechali, jeszcze i garnka pewnie babka nie ma. Poco jej o obiad dokuczać? Niech się biedaczka zagospodaruje. Obędę się.
 — No, to ja pójdę do domu — rzekł Tiede z widoczną przyjemnością. — Gdyby dyrektor się natknął, powiedz, żem poszedł do ślusarni.
 — Niech pan będzie spokojny!
 Dyzma tedy sam pozostał i zajrzał do kotłów. Palacze posilali się też i wogóle w całej fabryce o tej porze była może tylko jedna para szczęk niezajętych — jego.
 Pozdrowił palaczów, którzy przyglądali mu się ciekawie, i nareszcie jeden się ośmielił wyrazić to, co inni mieli w myśli.
 — Może to być, żeby pan pracował jak każdy z nas, będąc siostrzynym synem pana Fusta?
 — A cóż mam robić? Próżnować? A nigdy! Moje ręce chcą chleb zapracowany krajać, jak i każdy z was. Żeby mi pan Fust pracy nie dał, a łaskę, tebym precz poszedł. A tak, będę tu z wami żył i umierał.
 — To ci zuch! — zaśmiali się palacze.
 — Ojciec pana był taki — wtrącił najstarszy.
 — Pamiętacie go?
 — A jakże, dobrodziejów swoich każdy pamięta.
 — Jakem posłyszał, że pan jego sierota, tom pana chciał uściskać.
 — A no, to uściskajcie!
 — Kiedym bardzo brudny.