Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/261

 Dość długo czekali w korytarzu, wreszcie Olekszyc się ukazał.
 — Co ci jest? — krzyknął, spojrzawszy na Dyzmę.
 — Ty wiesz co? — mruknął tamten.
 — Pozwoli pan na chwilę rozmowy!... — przerwał urzędnik. — Dzisiejszej nocy zerwano tamę na rzece i postrzelono pana Kryszpina, który temu chciał przeszkodzić. Jesteś pan podejrzany o jedno i drugie. Pan Kryszpin poznał pana.
 — Gdzie? Kiedy? Jaka tama? Ja spałem, jak zabity, od wieczora dotychczas!
 — Służący nam mówił przed chwilą, że pan późno wrócił z polowania na kaczki.
 — Ja? To było wczoraj? Prawda, chodziłem nad rzekę ze strzelbą, alem nie strzelał nawet.
 — Proszę mi swą broń pokazać!
 Służący na skinienie Olekszyca przyniósł dubeltówkę nabitą.
 Urzędnik naboje wykręcił, obejrzał przybitki. Wszystkie były z papieru, na widok ostatniej złośliwie się uśmiechnął, rozłożył ją, wygładził, i wyjąwszy z kieszeni tę, którą znalazł w lesie, złożył razem. Teraz koperta i napis były w całości.
 Olekszyc trochę pobladł, obejrzał się w prawo i lewo.
 — Aresztuję pana. Proszę iść za mną! — rzekł urzędnik.
 — Zaraz, wezmę kapelusz! — mruknął pan dyrektor, cofając się do swego mieszkania.
 W tej chwili we drzwiach kurytarza ukazał się Rudolf, zwabiony zbiegowiskiem, które się już uformowało przed domem.
 — Co się tu dzieje? Do roboty gapie! — wołał.
 Ujrzał zakrwawionego Dyzmę, urzędnika i zdumiał.
 — Co to? — zagadnął.
 — Zabieram panu dyrektora i myślę, że bezpowrotnie.
 — Zaco?
 — Będzie to dla pana szczęściem, jeśli naprawdę pan nic nie wie.