Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/262

 — Postrzelali się? — badał dalej Rudolf, wskazując Dyzmę.
 — Nie, tylko pan Olekszyc strzelał. Ale, gdzież on? Był już czas wziąć kapelusz!
 Zajrzał do mieszkania, a nie słysząc żadnego ruchu, poszedł dalej. Ale Olekszyca nigdzie nie było. Okno tylko było otwarte i szuflady biura pootwierane. Ptaszek uleciał.
 Urzędnik wyskoczył na kurytarz, potem wsiadł na bryczkę.
 — Do gminy! — krzyknął woźnicy.
 — Uciekł! — mruknął Rudolf. — Ano, to snać nie miał już wykrętów.
 Za urzędnikiem wyszedł Dyzma. Ludzie mu opowiedzieli, że Olekszyc pobiegł do stajni, konia porwał i popędził w stronę stacji kolejowej. Nie było co robić. Fakt ten sam przez się zelektryzuje policję.
 Wsiadł więc i on też na koń i ruszył z powrotem. Złemu nie przeszkodził, ale obowiązek wypełnił. Co się tam teraz dzieje?
 Zdaleka już uderzyło go milczenie machin. Zamarły tedy. Wokoło fabryk tylko ludzie się roili, snując się jak mrówki bezradne, i wszyscy szli ku rzece.
 Dopadł zabudowań, powitano go krzykiem:
 — Rzeki niema! Stoją motory!
 — Mogą sobie nawet usiąść! — roześmiał się Miciński młody, którego każda klęska zwierzchników wprawiała w dobry humor.
 — Gdzie dyrektor?
 — Pojechał w górę rzeki.
 — Pan Brück uwiadomiony?
 — Chodzili tam, ale się nie pokazał. Panna wtedy konała.
 — Umarła?
 — Dotychczas pewnie już. Idźcie wy tam i pytajcie, co robić!
 Zsiadł z konia i poszedł, ale mu czarno było w oczach, cała energja opadła.
 — Poco? — mruknął, wracając. — Niech idzie ktoś trzeźwy. Ja mu nie potrafię mówić o finansowej klęsce.