Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/27

 — A ja?
 Zaśmiał się i objąwszy starego za szyje, uścisnął jak brata, śmiejąc się serdecznie.
 — Jakże wam na imię? — spytał.
 — Jakób. Jakób Łysiak! O, ojciec wasz mnie leczył w tyfusie, znał mnie.
 — A mnie Dyzma.
 — A czemu to pan na obiad nic poszedł? — zagadnął nagle któryś z palaczów.
 — Stary poszedł.
 — To się pewnie strąbi i będzie pana beształ.
 — Niech tam! Starszemu trzeba zmilczeć.
 — A to pan pewnie głodny?
 — Nie. Z ochoty do machiny tom się nasycił.
 — Oho, do siódmej daleko. Niech pan choć chleba przegryzie, bo się mdło zrobi.
 — Mojego! — zawołał Jakób, podając mu kawał czarnego chleba. — Niech pan weźmie! Gdyby nie ojciec pański, tobym go dawno już nie jadł, i moje dzieciska też!
 Dyzma wziął chleb, usiadł na schodkach i gryzł z humorem.
 — Czy tu wypłata co sobota? — spytał.
 — Gdzie zaś! Co miesiąc.
 — Oho! A jeść też dają co miesiąc?
 — Do woli. W każdv piątek wydają ordynarję.
 — A ile też ja pobierać będę?
 — Panu dadzą trzydzieści rubli pewnie.
 — Oho! To suma!
 Zamyślił się jednak frasobliwie i westchnął:
 — A od siódmej niema gdzie zarobić?
 — Zmęczy się pan setnie w tym upale, że i życie obmierznie. W nocy ino mechanik i ślusarze często pracują, jeśli się narazie co zepsuje w warsztatach, a rano ma być gotowe. Nam dosyć dnia aż nadto.
 — To pewnie! — pomyślał Dyzma, patrząc na ich spalone żarem twarze.
 — Czemu pan doktorem nie został? — zauważył stary patrjarcha kotłów. — Byłby pan, jak ojciec.
 Dzwonek poobiedni się rozległ. Dyzma poskoczył na górę z chlebem w garści.