Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/28

 — Gdziebym nie był, będziecie mnie jak jego kochali i pamiętali! — rzucił im na pożegnanie.
 Ruch się uczynił poobiedni, gwar, tupotanie po schodach. Tiede się nie zjawiał.
 Po chwili z góry rozległ się sygnał:
 — Puszczaj machinę!
 Dyzma odkręcił wentyl, motor ruszył prawidłowo.
 Chłopak chleb schował w zanadrze i objął kierunek uważny na każdy rozkaz.
 Gdy tak stał z ręką na wentylu, zapatrzony z lubością w ruchy ścisłe i lekkie stalowego olbrzyma, nagłe głos, już mu znany, rozległ się tuż za jego plecami:
 — Gdzie jest Tiede?
 Dyzma służbowo się zwrócił i spojrzał w oczy dyrektora.
 — Wyszedł na chwilę.
 — Zepsuj-no tu cokolwiek, błaźnie!
 — Postaram się dobrze zrobić.
 — Wolniej! — zakomenderowano z góry.
 Dyzma się zwrócił do kierownika, a przy tym ruchu chleb mu się wysunął z zanadrza i upadł pod nogi Rudolfa.
 Dyrektor rozdeptał go i poszedł dalej. Dyzma spojrzał żałośnie na ziemię.
 — Ten nie był nigdy głodny, kiedy miał serce mnie tak ukrzywdzić — pomyślał, zbierając skrzętnie okruszyny. — Cóż robić? Piątek za trzy dni!
 I powrócił do swej roboty.
 Po chwili wszedł Tiede, bardzo czerwony na twarzy, z fajką w zębach.
 — Du Fratze! — huknął. — Jak śmiałeś ruszać machinę? Będziesz mi smarował, trutniu!
 Odepchnął go pięścią od wentyla.
 Dyzma skoczył zręcznie poza zakres pięści i wziął oliwiarkę.
 — Był dyrektor — rzekł spokojnie.
 — Był?!
 Tiede w jednej chwili wytrzeźwiał.
 — Mówiłeś, żem poszedł do ślusarni?
 — Powiedziałem, że pan wyszedł, a że machina była w ruchu, myślał, żeś pan ją puścił.