Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/281

 — Ano... i owszem. Znam pana Brücka. Tymczasem przygotuję papiery.
 Rejent Bełkocki począł pisać i nikt mu skupienia nie przerywał. Tony zbierała drogocenne sprzęty, obdzierała dom, a Rudolf, zamknięty u siebie, porządkował papiery, lub zamyślony ponuro, patrzał w przyszłość z rozpaczą i upokorzeniem.
 Nareszcie nadszedł wieczór. Rejent począł się niepokoić w miarę upływających godzin.
 — Naradzają się z Brückiem! — myślał.
 Mylił się. Dyzma nie radził się żywych, ale grobów na cmentarzu w miasteczku.
 Podano już światło do salonu i rejent rozmyślał o spoczynku, gdy rozległ się turkot na ganku.
 Stary drgnął i oczy wlepił we drzwi.
 Po chwili wszedł mężczyzna wysoki i szczupły, jasny blondyn, o kędzierzawej, bujnej czuprynie i twarzy bardzo poważnej i pogodnej, którą rozświecały oczy bardzo piękne, o spojrzeniu prostem i dziwnie promiennem. Jakaś łuna szczęśliwości i dobra biła z tych rysów, które, raz ujrzawszy, trzeba było zapamiętać i pokochać.
 Skłonił się i rzekł z uśmiechem łagodnym:
 — Przepraszam, żem się zaraz na wezwanie pana nie stawił. Jestem Dyzma Kryszpin.
 — Bardzo mi przyjemnie. Rejent Bełkocki.
 Podali sobie ręce i jurysta aż się sarm zdziwił, jak odrazu poczuł sympatję dla tego człowieka.
 — Mam panu do zakomunikowania wolę i rozporządzenie pana Fusta. Zapewne zna pan treść, ale jestem obowiązany odczytać akt.
 — Owszem, służę panu!
 Usiedli, rejent w cieniu, Dyzma w samem świetle lampy i rozpoczęło się czytanie.
 Twarz słuchającego była spokojna, snadź wiedział już wszystko i wiedział, co czynić ma.
 Gdy rejent skończył, spojrzał ku niemu i podał dokument.
 Dyzma popatrzał na pismo, chwilę pomyślał i nagłe podnosząc oczy z wyrazem niepokoju i prośby, rzekł:
 — Czy ja, panie, spadku tego zrzec się nie mogę?