Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/283

 Zapaliły mu się oczy wewnętrznym zapałem i mówił dalej, coraz śmielej:
 — Jam na możnych patrzał z pośród szarej masy, mój sąd ćmiła może stronność, ja nauki nie mam, ni tradycji panowania, jabym błądził w rządzie, ale to dziecko da mi Bóg dobrze pokierować, duszę jego wykształcić, umysł przygotować, żeby, gdy stanie do swej pracy, stanął dojrzały i mądry w Bogu. Tego ja pragnę od pana Ulma, a zrzeknę się mych praw z radością!
 Rejent oczu z niego nie spuszczał i myślał, że śni.
 — I to pana jedyny warunek? — spytał głosem zdumionym.
 — Jedyny. Z pieniędzy niech mi wypłaci tylko owe 50.000.
 — Pan je przecie już otrzymał.
 — Nie. Znalazłem wprawdzie tę kwotę w starej księdze, którą mi pan Fust przed śmiercią podarował, alem je panu Ulmowi zwrócił, nie wiedząc, czy dla mnie były przeznaczone.
 — Aa!... I pan Ulm je zatrzymał?
 — Tak jest. Oprócz tego wymagam, aby spełniony był legat na szpital i owe tysiąc rubli wypłacone grabarzowi. To wszystko, com postanowił.
 — Daruje pan, ale podejrzewam, że pana co do mocy testamentu uprzedzono. Raz jeszcze zaręczam panu, że dokument jest prawomocny, a Holendry pan Fust cenił na miljon. Miech się pan nad tem dobrze zastanowi!
 — Cieszy mnie to, bo może pan Ulm tem chętniej spełni mój warunek. Panie — dodał błagalnie — użyjcie nań swego wpływu, przedstawcie moją prośbę życzliwie. Od zdania pana wiele zależy. Ja jutro tu wrócę po ostateczny rezultat... Oby był pomyślny!
 — Pan daruje, ale to szaleństwo! Pan tego stokrotnie pożałuje.
 — Ja! Fortuny ziemskiej? A tobym szalony dopiero był takiej marności pragnąć!
 — A jeśli pan Ulm się nie zgodzi?
 Trwoga mignęła na twarzy Dyzmy.
 — Bóg mnie tylekroć doświadczał... Może mi tego oszczędzi w Swej łaskawości! — szepnął zgnębiony.