Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/31

 W izbie panowała atmosfera dobrego bytu i zadowolenia.
 — Uczynili nas ludzie bogaczami z nędzarzy! — odparła babka, całując go w głowę. — Ledwoście odeszli do fabryki, do mnie zaczęły się zbierać kobiety, stare znajome. Skinowa, Balcerowa, Micińska, Turska, a każda wniosła dar jakiś i serdeczne rodziców wspomnienie. Do południa miałam spiżarnię pełną i całe gospodarstwo zebrane. Patrz: o niczem nie zapomniały!
 Dyzma ku drzwiom się zwrócił:
 — Pójdę im podziękować! — zawołał, nie mogąc pohamować wdzięczności, która mu rozpierała serce.
 — Dokąd lecisz w te noc? Nie trafisz! Poczekaj, w niedzielę razem pójdziemy.
 — Nie wytrzymam do niedzieli. O, złoci dobrodzieje! A toć my magnaci, babuniu, a ja dzień cały się gryzę, żeście głodni!
 — Myślałam też, żeś pewnie obiadu się nie spodziewał, kiedyś do domu nie zajrzał.
 — A właśnie! Alem chleba też dostał i teraz tom syt z radości.
 Siostrzyczkę wziął na ręce i nosił po izbie, całując i pieszcząc, potem Franka uściskał, wreszcie za stołem siadł, śmiejąc się i rozglądając wokoło.
 — Jak u nas ładnie, jak wesoło! Z nikimbym się nie zamienił! — wołał co chwila.
 — Przysłano tu wasze służbowe książki — rzekła babka. — Pięćdziesiąt rubli bierzecie we dwóch, ale dwadzieścia macie już długu.
 — Aha, za sprowadzenie. To słuszne. Babunia taki rachmistrz, że i trzydzieści nam wystarczy, a ja sobie i Frankowi na książki muszę zarobić.
 — Ja jutro pójdę do szkoły, wiesz? — wtrąciła Elżunia.
 — Dokądże to?
 — Balcerówna prosiła, aby ją do nauki przysyłać; uczy sama dwie najmłodsze siostry.
 — Chwała Bogu! Będzie dziecku weselej.
 Wieczerza upłynęła wśród śmiechów i radości, a patrząc na niefrasobliwość i swobodę tych trojga dzieci, staruszka uśmiechała się też, szczęśliwa, że w tem