Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/34

 Rudolf zaś, codziennie o dziewiątej idąc do farbiarni, spotykał dziewczynkę.
 Szła i ona w tęż stronę z miną pełną godności, dźwigając paczkę książek i zeszytów.
 Pomimo niechęci, uznać ją musiał za śliczną małą kobietkę, i z biegiem czasu tak nawykł do tej codziennej twarzyczki, że dziwił się, gdy czasem chybiła godziny.
 Wchodzili jednocześnie do farbiarni; ona szła dalej do mieszkania Balcerów, on szedł kontrolować czyny Skina junjor.
 Spotykając, witała go dygiem, i „dzień dobry“ mówiła srebrnym głosikiem, podnosząc nań oczy ciemnobrunatne, bardzo piękne przy złotych włosach i bladawej cerze.
 Oczy te wyrażały ciekawość, prostotę, dziecięcą prawdę i czystość. Raz spojrzał w nie, i zdało mu się, że dziecko mu wskroś duszy patrzy. Odtąd spojrzenia unikał.
 Baz przecie przemówili do siebie.
 — Dzień dobry! — rzekła jak zwykle, a potem bez żadnego wstępu: — Pan mi może pozwoli tych saneczek, które stoją we młynie. Ja nie połamię.
 Zdziwił się i nie zrozumiał narazie.
 — Czego chcesz? Jakich saneczek?
 Wskazała poza siebie na młyn, i drepcząc obok niego tłómaczyła:
 — W tej zamkniętej połowie stoją saneczki. Widziałam przez okno. Babunia mówi, że one pańskie.
 — Więc cóż?
 — Gdybym miała saneczki, tobym w niedzielę niemi woziła po rzece Marynię państwa Balcerów, a mnieby woził Janek Skowroński.
 — Obejdzie się! — mruknął.
 Nie zrozumiała, bo spytała:
 — Więc można je wziąć?
 — Nie — odparł lakonicznie, chociaż mu narazie przykro było odmawiać dziecku, ale przecie nie pójdzie sam dawać tych saneczek, ani polecenia podobnego wydać nie sposób w kantorze.
 Elżnnia podniosła nań zdziwione oczy, smutno, milczała chwilę i jakby odczuwała jego przykrość.