Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/35

 — Niech się pan na mnie nie gniewa, przepraszam! — szepnęła.
 Nazajutrz spotkali się znowu, ale już nie na ścieżce.
 Przechodził rzekę po lodzie, prostując sobie drogę do szklarni, leżącej wśród ogrodów za rzeką. Była to niedziela i lód okryty był dziatwą i młodzieżą na łyżwach.
 Wśród tej rzeszy była Elżunia i miała saneczki.
 Ciągnął je chłopak siedmnastoletni, ślusarz, Franek Sikorski, a około łyżwował Dyzma ze Skinem, ścigając się i strojąc różne figle wśród śmiechu i żartów.
 Przed panem dyrektorem otwarto drogę, i zapanowało chwilowe, posępne milczenie.
 Każdy unikał jego wzroku, każdy mu z drogi się usuwał, każdy go się lękał, tylko Elżunia spojrzała na niego jasno i uśmiechnęła się, jak do dobrego znajomego.
 Wtedy Rudolf znowu pożałował, że jej nie dał saneczek.
 W fabryce pierwsze wrażenie powrotu Kryszpinów ucichło. Zda się zleli z szarą masą roboczą i wsiąkli w nią bez śladu! Cóż zresztą znaczyć mogli na swych niskich posadach?
 Pewnego dnia przecie Rudolf się zdziwił, przeglądając listy fabryczne. Znalazł list fabryczny z pięćdziesięciu rublami na imię Stanisława Olekszyca w Warszawie, z nazwiskiem wysyłającego: Dyzma Kryszpin.
 Było to tak szczególne, że aż zawołał Skina.
 — Co to znaczy? Kryszpin rozporządza tylu pieniędzmi?
 — To składka — wyjaśnił Skin. — Namówił nas do założenia wspólnej czytelni.
 Rudolf brwi zmarszczył.
 — I taki błazen jest na jej czele! Winszuję!
 — Ma w Warszawie kolegę, który służy u pana Szulca w fabryce machin. On to załatwi w księgarniach. Ufamy zresztą Kryszpinowi.
 — Winszuję! — powtórzył z pogardą Rudolf, rzucając niechętnie list na stos.
 Tego samego dnia Dyzma Kryszpin został przemieszczony na posadę pomocnika mechanika, Franek na terminatora ślusarskiego. Zwierzchnikom ich, Niem-