Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/37

pogoda i jasność, że pociągał nieprzepartym urokiem dobrej siły i piękna.
 Przytem młode jego usta miały uśmiech szczery, a bujna złotawa czupryna odsłaniała czoło szerokie; cały piękny był, zuchowaty, wyróżniająca się z szarego tłumu na pierwszy rzut oka.
 Fustowi patrzanie nań czyniło przyjemność. Dogadzał, sobie, aż chłopak wzrok podniósł i spotkał oczy wuja.
 — Zmizerniałeś! — rzekł stary fabrykant obojętnie.
 Dyzma poczerwieniał. Pierwszy to raz wuj odzywał się do niego osobiście.
 Zawahał się sekundę, potem o krok postąpił, schylił się i pocałował go w rękę.
 — Dziękuję za robotę, dobrze mi! — rzekł.
 Fust odchrząknął.
 — Obdarty jesteś! Możesz wziąć sukna w magazynie — gratyfikacji, za pilną służbę! — dodał.
 Zabierał się do wyjścia.
 — Zgłoś się do Skowrońskiego. Ja mu powiem! — mruknął w progu.
 Dyzma obejrzał się poniewczasie, że mu nie podziękował. Do magazynu jednakże nie poszedł, aż po dziesięciu dniach Skowroński sam przysłał do młvna naznaczoną przez Fusta gratyfikację. Było z tego radości coniemiara dla biedaków. Babka po naradzie ze Skinową sporządziła chłopcom surduty, i jeszcze dla Elżuni na paltocik zostało. Pewnie Fust nigdy tyle wdzięczności nie doznał, co od tych wydziedziczonych siostrzynych dzieci.
 Aż się Skinowa oburzyła.
 — Dosyć że, dosyć! Za matczyny posag niewiele wam dał, a dosyć na was skorzystał.
 — Dobre trzeba pamiętać, a złe zapominać! — odparła staruszka.
 — Nie tak bardzo, nie zawsze! — upierała się Skinowa. — — Cóż to! Zły zawsze ma być górą, a dobry w poniewierce? Co wiem, to wiem, żeście skrzywdzeni i basta!