Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/38

 — A ja wiem, że mi dobrze jest! — ozwał się wesoło Dyzma.
 — Dobrze i nam z wami, ale gdybyście w pałacu byli, toby i nam lepiej było.
 — Nieprawda, bobyśmy o swych pieniądzach i interesach tylko myśleli. Nie byłoby czasu ludzi swych znać. Ot, ja swoich spraw nie mam, to ciągle o cudzych myślę.
 — Możeś co nowego wymyślił? — zagadnęła ciekawie.
 — A pewnie! — droczył się z nią.
 — Powiedz, serdeczny chłopaku, powiedz!
 — Nie mogę, bo pani Skinowa przed czasem opowie, a projekt musi być dojrzały, aby go zerwać i spożyć.
 Kobiecina tak się zajęła nowym przedmiotem, że przestała wymyślać na Fusta. Pobiegła też zaraz do domu i powiedziała mężowi i synowi:
 — Wiecie, nasz Dyzma znowu nad czemś przemyśliwa.
 — Doprawdy? — spytał ciekawie Władek. — Pójdę go zapytać.
 A stary Skin flegmatycznie rzekł:
 — Niech myśli. Mnie pierwszemu powie, a potem ze starymi się naradzi. On od nóg nie zaczyna, ale od głowy.
 W tym właśnie czasie do Rudolfa przyszedł Glejberson, propinator, który dzierżawił oberżę fabryczną i miał sklep zarazem. Bogaty to był Żyd, zdawna osiadły i w łaskach u właścicieli.
 Przyszedł i po wielu korowodach, rzekł:
 — Ja pana dyrektora i dziedzica prosić będę o zmniejszenie raty od Nowego Roku.
 — Dlaczegóż to? — spytał zimno Rudolf.
 — Dlatego, że ja tu zginę.
 — Nie zginąłeś dotychczas przecie, nawet w pierze porosłeś.
 — Nu, to było dawniej. Teraz inne czasy: przez ten miesiąc u mnie było tak pusto w traktjerze, jakby w nim, za przeproszeniem, była zaraźliwa słabość. W bilard dawniej grali, teraz nikogo niema. Wódka dawniej dobrze szła, teraz połowa nie idzie. Przy piwie się za-