Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/41

 Nie kolendują przecie jego Niemcy.
 Aż się z drogi zawrócił na swe obserwacyjne stanowisko.
 Schmidt i Skowroński, Miciński i Westermann, Moser i Turski śpiewali razem, śledząc pilnie młodego Balcera, który zawzięcie batutą wywijał.
 Tylko Kryszpin śpiewał zapatrzony przed siebie rozmarzonemi oczyma, z uśmiechem, jakby to, co widział w myśli, nad wyraz było piękne.
 Gdy Rudolf do domu powrócił, zamyślony był, i co się rzadko zdarzało, przemówił do siostry:
 — Czy wiesz, że fabrykanci złożyli bardzo dobry chór?
 — Słyszałam o tem — odparła.
 — A ja słyszałem śpiew sam przed chwilą.
 — Co? A dobrze im się udaje? — zagadnął Fust.
 — Jak na nieuków, bardzo dobrze.
 — Ciekawym, kto im tę myśl poddał? — mruknął stary.
 Oni wiedzieli, ale żadne się nie odezwało.
 — Jeśli będziemy mieli gości na święta, można będzie zaproponować, aby zaśpiewali u nas — rzekła po chwili panna Tony.
 — Cóż znowu? Nie zechcą! — rzekł Rudolf.
 — Dlaczego? Zapłaci się im.
 — Tembardziej...
 — Pleciesz bez myśli! — burknął Rudolf.
 Panna Tony umilkła, ale zrozumieć nie mogła, dlaczego młódź fabryczna, niezamożna, nie miałaby śpiewać za pieniądze.
 Fust ją pocieszył:
 — Na noworocznym balu fabrycznym zaśpiewają nam gratis — rzekł, zabierając się do snu.
 Bal ten, dawany corocznie przez właściciela dla podwładnych, był jedyną chwilą zbliżenia fabryki z pałacem.
 Zbliżał się ten termin. Grudzień dobiegał połowy, świąteczne ożywienie dawało się czuć w kasie, w magazynach, po mieszkaniach fabrycznych. Wszędzie mówiono o dwóch dniach wolnych od zajęć i o wielkiej uciesze noworocznej.