Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/42

 Pewnego dnia do kantoru po obiednim dzwonku przyszło dziesięciu podrzędnych fabrykantów i przywitawszy dyrektora, wypchnęło naprzód mówcę, palacza Jakóba Łysiaka.
 Rudolf, który nie lubił zbiorowych petycyj, przeczuwając narzekania i reklamacje, spojrzał na nich niechętnie.
 — Czego? Spóźnicie się na robotę.
 — My tylko trzy słowa powiemy — rzekł palacz. — Małą prośbę mamy do pana dyrektora.
 — No, więc żywo! Idę na obiad.
 — Prosimy pokornie, żeby na tegoroczny bal nie brać Żydów muzykantów, ino naszym chłopakom pozwolić grać.
 — Cóż to? Macie kapelę?
 — A mamy, proszę pana. Chłopaki dotychczas próżnowali wieczorami, albo tracili pieniądze w oberży. Namówił ich pan Kryszpin na muzykę, a pan Balcer wymusztrował. Kapela, proszę pana, że aż duszę rwie! Niechże im pan da na balu popisać się i grosz zarobić, zamiast Żydów!
 Schylili się wszyscy przy tych słowach mówcy.
 Rudolf sekundę się zawahał, ale Jakób Łysiak, jakby przeczuł, co powie, dodał:
 — A żeby pan dyrektor nie myślał, że to fuszery, to, za pańskiem pozwoleniem, oni przyjdą wieczorem w pogodę przed pałac i pokażą, co umieją.
 — Któż to gra?
 — Ano mój chłopiec, i Abel młody, i Roch Kowalik i Schuster folusznik, i już nie pomnę więcej.
 — I mój! — odezwał się z gromadki rudy Niemiec, ślusarz.
 — I mój! — wtrącił drugi, tkacz z Wrocławia.
 — To dobrze — odparł Rudolf. — Bal wasz, macie prawo grać na nim. Zapłata wiadoma: dwadzieścia pięć rubli.
 — Dziękujemy pokornie panu dyrektorowi! — krzyknęli wszyscy razem z wielką uciechą.
 — Dobrześ gadał, ale poco było mówić, że chłopców Kryszpin nauczył? To było głupio.