Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/49

w kantorze. A tak, ukradkiem, to jakby nas się wstydził, lub ukrywał przed dyrektorem. Poco nam to?
 — A mój młyn chwalił! — uśmiechnął się Franek.
 — Chwalił i pytał, że może chcesz pracować w warsztatach.
 Chłopcu zaświeciły oczy, ale nim odpowiedział, spojrzał na brata pytająco.
 — Znowu zmiany! — rzekł Dyzma. — Co kilka miesięcy nowa nauka, nowy fach. I czemże ty będziesz w ten sposób? Ja sam widzę, że cię maszyny nęcą, ale ten rok w ślusarni wzmocni ciebie i ze szczegółami obznajmi. Pocierp, Franku!
 Ostatnie słowa powiedział z serdeczną prośbą, a za całą odpowiedź brat go za szyję objął i uścisnął.
 Elżunia wpadła w tej chwili, w ręce klaszcząc, i skacząc jak ptaszek.
 — Dostałam od panny Balcer Mickiewicza cały tom! — wołała, pokazując każdemu książkę.
 — I dlatego nas nie pocałujesz! — upomnieli się obaj bracia jednocześnie.
 Rzuciła się na szyję Dyzmie i całowała w oczy, w policzki, w usta, ocierając się o niego i tuląc, jak młode kocię; potem objęła wpół Franka i dała mu jabłko, wreszcie przypadła do kolan babki, szczebiotem i śmiechem napełniając całe mieszkanie.
 — Wie babcia, pan Józef Balcer był dzisiaj na mojej lekcji i nawet mi podpowiadał.
 — Czemuż on dzisiaj świętuje? — zagadnął Dyzma.
 — Bo niezdrów. Powiedział mi, żem ładna. Czy to prawda, babuniu?
 — Nie uważałam. Alboż ładność coś warta? Głupi tylko nią się cieszą.
 — Więc pan Jóżef mnie pocałował potem, a panna Balcer za to go wygnała.
 — Pozwalaj się całować, pozwalaj! — rzekł Dyzma. — Zaraz ci wąsy wyrosną, będziesz dopiero ładna.
 — Ja też nie pozwalałam i rzuciłam na niego zeszyt, a potem zaraz wymyłam twarz mydłem. Ja nie chcę, żeby mi wąsy — rosły, ani żeby mnie pan Józef całował.