Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/51

 — Jak ci na imię? — spytał, biorąc machinalnie do ręki warkocz jej długi i ciężki, koloru matowego złota.
 Zdało mu się, że dotyka splotu jedwabiu.
 — Jaka ona będzie piękna! — pomyślał.
 — Elżunia mnie wołają, ale na zeszycie piszą: Elżbieta Kryszpinówna — odparło dziecko, ciężko wzdychając.
 Po chwili spytała:
 — A panu jak na imię?
 — Rudolf! — odparł, uśmiechając się mimowoli.
 — Pan się tak nazywa, jak ten cesarz, co księdza na swego konia wsadził. Ja umiem te wiersze.
 Odzyskała żywość i przestała płakać.
 — Ten cesarz był bardzo dobry, a potem był strasznie potężny i panował. Pan wie?
 — Wiem.
 — To czemuż pan zawsze smutny?
 — Bom nie cesarz.
 — A panby chciał być cesarzem?
 — A pewnie.
 — To ja będę w pacierzu prosić, żeby pan został cesarzem.
 — Doprawdy? To się nie gniewasz na mnie, żem ci niegdyś nie dał saneczek?
 — Nie. Żeby pan mógł, toby dał. A saneczki mam. Zrobił mi Janek Skowroński.
 Rozmowa się urwała na ganku farbiarni.
 Pozostała po niej na twarzy Rudolfa smuga łagodności, która się nawet odbiła w jego głosie i humorze, ku wielkiemu zdumieniu Władka Skina.
 Obejrzał robotę i łaskawie ich uwolnił przed oznaczonym czasem do domu.
 Potem wyszedł na ganek i rozglądając się, stał chwilę, rachując, czy w ostatniej zaprawie dodano dostatecznie indygo, czy też Skin zrobił omyłkę. Ostatnie sztuki w suszarni nie podobały mu się wcale a wcale.
 Nagle drzwi Balcerów otwarły się z trzaskiem, i na ganek wybiegła Elżunia rozpromieniona, śmiejąca, przeistoczona szczęśliwością.