Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/52

 W ręku trzymała za cztery rogi chusteczkę, z której wyzierały czerwone jabłka. Na progu się potknęła, upadła, i jabłka potoczyły się na wszystkie strony w śnieg.
 Zerwała się zaraz, trąc stłuczony łokieć i zaczęła zbierać swe skarby, składając napowrót do chustki u nóg Rudolfa.
 — Nie było lekcji! — pochwaliła się, podnosząc nań figlarne spojrzenie, jak do powiernika. — Panna Balcer pokazywała mi, jak szyć na maszynie, potem wydałam tylko wiersze i dała mi jabłek. Takie śliczne!
 Pan dyrektor, który chleb Dyzmy rozdeptał, teraz: się schylił i zebrał ze śniegu parę jabłek.
 — Będzie ci wesoło w święta! — rzekł.
 — O bardzo! Ale ja jeszcze panu nie powinszowałam.
 — Czegóż mi będziesz życzyła?
 — Żeby pan był szczęśliwy, i zdrów, i nie smutny. Żeby panu Bóg był łaskaw i żeby pana ludzie kochali! Żeby panu było bardzo, bardzo dobrze!
 Skończywszy swą tyradę, wybrała najczerwieńsze jabłko i podała mu.
 — To dla mnie? — spytał.
 — Dla pana. Bardzo smaczne!
 Zeszli z ganku i wracali jedną drogą.
 Rudolf po chwili namysłu zabrał się do jabłka. Przypomniał sobie Adama w raju i uśmiechnął się. Jego malutka Ewa dreptała obok, patrząc z przyjemnością, jak jadł jej dar.
 — Nie żałujesz? — zagadnął.
 — Nie żałuję nic dla tych, których kocham! — odparła z przekonaniem.
 — Więc mnie kochasz?
 Skinęła poważnie, potakująco główką.
 Zdziwiło go niezmiernie to wyznanie. Od czasu, jak był człowiekiem, nie słyszał nic podobnego. Zimne jego oczy spoczęły na dziecku, a nieruchome rysy zabarwiły się lekkim rumieńcem.
 — I za cóż ty mnie kochasz? W domu u ciebie pewnie mnie nienawidzą.