Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/69

 — Niby tybyś na to nie pozwolił. Jesteś naszym przyjacielem! — ozwał się ironicznie Rudolf.
 — Jestem sługą, i sądzić swych chlebodawców nie mam prawa. Jeśli kto panom o mnie coś podobnego rzekł, to skłamał.
 — Tak, ty wolisz pokątnie, ukośnie władzę, podkopywać. Ty-marzysz o samorządzie robotników, naczytawszy się socjalistycznych broszur, które teraz między nimi rozszerzasz w swej czytelni.
 — Niech pan raczy jutro nasz katalog przejrzeć, kwity księgarni i rachunek wkładów członków. Jako żywo nic podobnego nie czytałem, ani sprowadzałem tutaj!
 — Ale czytelnia jest twoja myślą?
 — Tak.
 — I chór?
 — Tak.
 — I kapela?
 — Tak.
 — A teraz sklep, i oberża?
 — Tak.
 — Dlaczegóż ukrywałeś się?
 — Nigdy! — zaprzeczył Dyzma.
 — A przecie nie widzieliśmy cię nigdy wśród tych, którzy przychodzili prosić naszej sankcji. Uważasz sobie za ujmę schylenie karku przed władzą!
 — Schylałem karku przed każdym rozkazem i najniższą pracą. Gdyby wszyscy panów odstąpili, jabym pozostał.
 — Nie mam ochoty sprawdzać twego twierdzenia. Chodzi mi o to, że widzę w tobie wroga, buntownika, człowieka wykolejonego ostatecznie. Takiego niemiło jest chlebem swoim karmić.
 Dyzma chwilę milczał i pasował się. Wreszcie rzekł głosem cichym, w głębi którego czuć było gwałtowne wrzenie.
 — Jeżeli pan rozkaże, odejdziemy stąd.
 — Jeśli nie powrócisz do swego stanowiska, będę zmuszony to uczynić.
 — Jakież jest moje stanowisko?