Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/71

dla karjery. Nic mi nie trzeba nad to, co mam, ani innej drogi nie obiorę. Myli się pan, żem buntownik i nowator. Kto bardzo młody, ten myśli, że siła w swobodzie tkwi i w braku praw i obowiązków. Alem ja młodym takim nie był, bo mnie wcześnie poważne obowiązki dojrzałym uczyniły. Teraz myślę i wierzę, że im więcej moje barki dźwigają, tem jestem silniejszym i tem więcej znaczę. Szanuję panów i spełnię, co do mej służby należy. Będę milczał i słuchał. Nie żądam ani wyższej posady, ani wynagrodzenia. Ale poza służbą należę do siebie, jestem wolny czynić, co mi sumienie każe, i wolni są ci, którzy ze mną pracują. Panowie mają bogactwa i sławę, proszę im pozwolić mieć myśl i zabawę, i swobodę człowieczą, poza pracą na chleb. Przysięgam, że nie nadużyjemy waszej względności!
 Rudolf rzucił gazetę i po niemiecku rzekł do ojczyma:
 — Mówiłem ojcu, że z takim szaleńcem mówić nie warto. Poco się nawet poniżać do słuchania bredni młokosa!
 — Jesteś głupiec i zuchwalec! — rzekł Fust do Dyzmy. — Możesz jutro przyjść po swój rachunek do kantoru i szukać szczęścia gdzieindziej. Marsz!
 Chłopak jak odurzony, wyszedł.
 Gdy wrócił, poznała babka po twarzy, że go spotkało coś złego.
 — Wymówili ci miejsce? — rzekła.
 — Tak. Jutro kazali po rachunek przyjść.
 Franek, zajęty przy swym warsztacie, uśmiechnął się radośnie.
 — Ot, i chwała Bogu! Prędzej będziemy u Olekszyca.
 — Rachunek niewielki. Na drogę zabraknie. — szepnęła staruszka. — A tu i Elżunia coś niedomaga.
 — Co jej takiego? — spytał Dyzma, blednąc.
 — Nie wiem. Skarżyła się na ból głowy i gardła. Szkarlatyna jest w fabryce.
 — Mój Boże! Skoczę po doktora.
 — W nocy nie przyjdzie. Zobaczymy, co jutro będzie...