Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/73

 — Jaka epidemja? — niespokojnie spytał Fust, który chorób i śmierci bał się ogromnie.
 — A no, mamy śliczny dyfteryt i szkarlatynę. Szpital pełen, jak oko, a po mieszkaniach mam dwieście chorych. Dzisiaj czworo dzieci umarło, a zdaje mi się, że i dziewczynka u Kryszpinów nocy nie przeżyje. Poszedłbym do nich raz jeszcze, ale już nic nie pomogę, a nie sposób patrzeć na rozpacz tych ludzi.
 — Umrze! — wyszeptał Fust, nie mogąc się oprzeć ściśnięciu serca.
 Rudolf brwi zmarszczył. Stanęła mu przed oczyma codzienna towarzyszka, ładna jak kwiatek, wesoła jak ptaszyna... Te jabłka czerwone, i świergot serdeczny, i oczęta liljowe, i to wyznanie miłości, i te usteczka barwy koralu, które ucałował.
 Umrze, zamilknie, zniknie, może już leży bledziuchna i uciszona na zawsze. Zapomniał w tej chwili, że i bez tego lada dzieńby jej nie było, wskutek jego wyroku na Dyzmę. Usłuchał popędu i ujmując doktora za ramię, rzekł:
 — Chodźmy stąd!
 Doktor, rad się ze zgiełku i tłoku wydostać, poszedł bez protestu.
 Na drodze Rudolf się odezwał;
 — Dzieciak ma szkarlatynę?
 — Mała Elżunia? Nie, dyfteryt.
 — I żadnego ratunku?
 — Nie. Nic nie przełyka, dusi się! Można użyć cięcia, ale operacja ryzykowna i niepewna.
 — A śmierć inaczej pewna?
 — Niezawodna. Dziś wieczorem już miała konwulsje.
 Rudolf się wzdrygnął.
 — Więc spróbuj pan cięcia! — rzekł.
 — Można, jeśli już nie poniewczasie. Pójdę po narzędzia i felczera.
 Zwrócił się szybko, a Rudolf poszedł do farbiarni, minął ją, kroku przyspieszył i wszdł bez namysłu do młyna.
 Wzdrygnął się na progu. W izdebce świeciła się gromnica, a przy jej śwuetle stara babka jakimś dre-