Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/98

jestem obcy i z konieczności Glejbersona używam, póki sam się nie rozejrzę i swoich ludzi nie sprowadzę.
 — Ja zaś, proszę pana, odnoszę wręczony mi zadatek i chcę swych obowiązków wysłuchać, aby wiedzieć, czy mogę przyjąć.
 — Dobrze powiedziane. Czemże jesteś w Holendrach?
 — Fabrykantem, pomocnikiem maszynisty. Obecnie wydalono mnie.
 — Dawno służysz? Ile masz lat?
 — Ośmnaście. A służę cztery miesiące.
 — O, niewiele! Dlaczegóż cię wydalono?
 — Nie sprawiałem się wedle woli pana Fusta.
 — Uhm... Nie masz na nich skarg żadnych?
 — Nie. Byli dla mnie sprawiedliwi i dobrzy. Wydalono mnie z własnej winy.
 — Nie masz świadectwa?
 — Nie.
 — Skądże do głowy ci przyszło szukać miejsca tu, w Lipowcu?
 — Jam o tem ani śnił. Chcieliśmy wyjechać do Dygi, gdzie mam znajomego w fabryce machin, ale nie mieliśmy dosyć pieniędzy na drogę, więc sam nie wiedziałem, co robić z sobą i skąd radę dostać. I na to przyszedł Glejberson z propozycją pańską.
 — I zażądałeś 300 rubli?
 — Nie, on sam cyfrę naznaczył i ten zadatek zostawił.
 — Dobrze znasz Glejbersona?
 — Tyle, co nic. On w Holendrach oberżę dzierżawił i sklep ma. Zdziwiłem się nawet, że mi sprzyja, bom namówił starszych, żeby oberżę i sklep założyli własny. Ale on mówił, że interes był zły i że on rad go ustępuje i sam do Lipowca się wynosi.
 — Nic o tem nie wiem! — mruknął Brück, nie spuszczając oka z twarzy chłopaka.
 — Masz rodzinę? — pytał dalej.
 — Mam. Dwoje młodszego rodzeństwa i starą babkę.
 — Rodzice?
 — Nie żyją.