Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/99

 — Ojciec był fabrykantem?
 — Nie, doktorem.
 — Gdzie i czego się uczyłeś?
 — Skończyłem cztery klasy gimnazjalne, a potem pracowałem w fabryce u pana Schulza, aż nas pan Fust sprowadził do Holendrów. Od pana Schulza mam świadectwo.
 Rozpiął kożuszek i dobył zawinięty aż w trzy papiery arkusz z fabrycznym stemplem i podpisem.
 — Starannie przechowujesz świadectwa! — uśmiechnął się Brück.
 — Jakże, proszę pana! To mój majątek! — odparł chłopak wesoło.
 Brück przeczytał i brwiami ruszył.
 — Radbym, aby mój syn miał podobne! Tem mniej teraz rozumiem, dlaczego cię z Holendrów wydalono, i dlaczego cię mam zawdzięczać protekcji Żyda, lichwiarza i oszusta. Jest w tem coś niejasnego.
 Jeszcze bystrzej oczy utopił w twarzy Dyzmy, ale nic fałszywego nie dośledził, tylko przyznał w duchu, że chłopak mu bardzo przypada go gustu.
 — Musisz być hardy, i tak... trochę czerwony! — rzekł po chwili.
 — Czasami trudno mi zmilczeć! — odparł Dyzma, czerwieniejąc. — Raz nawet obraziłem dyrektora.
 — Jakże to było?
 Chłopak opowiedział szczegóły śmierci Millera, potem zaraz dobroć Rudolfa, gdy mu siostrzyczkę uratował. Łez miał pełne oczy, gdy mówił:
 — Ja mu do śmierci nie zapomnę jego dobroci!
 Brück słuchał z zajęciem, a w tejże chwili weszła dziewczynka, i stanąwszy za ojcowskim fotelem, słuchała także.
 Nowy dziedzic Lipowca zagadnął:
 — Więc na czworo rodziny ty jeden zarabiasz? Jakże dajesz rady?
 — Pracował i młodszy brat, ale tego muszę na naukę oddać, bo bardzo do mechaniki zdolny. Dlatego też służba u pana będzie mi wielkiem dobrodziejstwem dla nich.
 — A tybyś nie chciał wyżej i wyżej iść?