Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/100

 Ale panna Marja pogardliwa, dumna, wyszła ze sklepu.
 — Co jej się stało! Ja nieszczęśliwy! — jęknął.
 Stankarowa wybuchnęła także.
 — Prosiłam pana, żebyś się bawił. Bardzo chętnie wyręczałam. Wolę najcięższą pracę, jak podobne obelgi — takich kobiet!
 — Ależ ona oszalała! Bóg moim świadkiem...
 Przerwała mu niecierpliwie:
 — Niechże pan boskiego imienia nie miesza do takich zaklęć...
 — Ja muszę jej wyjaśnić, muszę ją widzieć...
 — To idź pan i wyjaśnij zarazem, że ja do jej podobnych nie należę.
 Skonfundowany, umknął i wcale się dnia tego więcej nie pokazał. Czekała dłużej niż zwykle, wreszcie sprawdziła kasę, zamknęła pieniądze i kazała pomocnikowi zamknąć magazyn.
 Nazajutrz pan Karol z miną skruszonego grzesznika zajął swe miejsce nad pulpitem i przetrwał do jedenastej. Dłużej nie mógł wytrzymać. Wziął z kasy garść asygnat i sięgnął po kapelusz.
 — Niech pan odrachuje pieniądze, które zostają, a te wpisze do księgi na swój rachunek — zatrzymała go Stankarowa.
 — Cóż znowu! Pani nie potrzebuje kontroli! — zawołał. — Za godzinę wrócę.
 I wyszedł, jakby do pożaru pędził.