Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/101

 Stankarowa ruszyła ramionami, ale w tej chwili weszli kupujący i musiała nimi zająć się.
 Po południu, na wozie pełnym kwiatów, zajechał przed magazyn stary, wygolony Niemiec.
 Chłopak pomocnik ledwie go zobaczył, zawołał:
 — O je! Sam stary. Będzie heca!
 I skoczył do drzwi.
 Niemiec, jak prosty robotnik, poznosił z chłopcem kwiaty, poustawiał je, wychodzącym klientom otworzył drzwi i nisko się ukłonił, a potem skinął głową Stankarowej i mruknął:
 — Morgen!
 Miało to być powitanie.
 Zaraz też do ksiąg i pieniędzy się zabrał, ściśle kontrolował.
 — A gdzie Karol? — spytał po chwili.
 — Wyszedł! — odmruknęła Stankarowa, rozgniewana i powitaniem, i kapeluszem na głowie, i tonem zapytania.
 — Panna taka ładna. Mogłaby go przy sobie utrzymać!
 — Niby poco? Jeśli chodzi o zajęcie — mógłby go pan najkorzystniej u siebie w ogrodzie zatrzymać — bo tutaj w magazynie — ja sama wystarczam.
 — Oho — żebym go zabrał, tobym i pannę stracił. Już ja znam wasze wyrachowanie.
 — Co to znaczy wasze? — zawołała rozdrażniona.
 — Ano, wasze — sklepowych panien. Każda chciałaby się za Karola wydać. To wyście go tak rozpuściły.