Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/102

Albo ja nie wiem, co się tu święci! Przeklęty handel! Weź starą i brzydką — pies nie zajrzy, weź młodą iładną — chłopca mi bałamuci. Vermaledeite Wirtschaft!
 I splunął pogardliwie.
 Stankarowa osłupiała z podziwu i oburzenia.
 — Ja — ja mam panu „chłopca“ bałamucić! Kiedy? A toć ja go nie widuję po dniach całych. Zresztą, ja żadną panną sklepową nie jestem — mam męża i dziecko, i tak mi w głowie pański „chłopiec“, jak zeszłoroczny śnieg.
 — Aha — nie widuje go po całych dniach! To dobrze — ja właśnie tego chciałem się dowiedzieć. Schön, gut. Nie trzeba się zaraz obrażać. A kasę panna sama prowadzi?
 — Ja! — odparła.
 — Brakuje trzydzieści siedem rubli i kopiejki.
 — Pan Karol wziął garść pieniędzy wychodząc.
 — Tak — bez rachunku. Ładne porządki.
 W tej chwili wszedł posłaniec i wręczył Stankarowej kartkę. Spojrzała na nią i podała staremu.
 „Proszę przysłać dziesięć wazonów tuberoz, które mieli dzisiaj przywieźć z ogrodu.“
 Stary zerwał się ze stołka, porwał ryżową miotłę i krzyknął do posłańca:
 — Masz — zanieś mu to i powiedz, że ojciec przysyła.
 Posłaniec, śmiejąc się, wziął miotłę i wyszedł.
 Wtedy stary począł latać po sklepie i kląć po niemiecku i po polsku. Stankarowa, pomimo obrazy