Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/105

to od pojutrza początek. No, chyba to się udało. Ludzi tam pani nie zobaczy — a impertynencyj nie dozna.
 — Dziękuję stokrotnie — odparła Stankarowa bez zapału.
 — Pani mówi „dziękuję“, a myśli „wolałabym chorować“. Et, tracę nadzieję, że panią kiedykolwiek zadowolnię. Mój Boże, a ma pani szalone szczęście. Popróbowałaby pani, jak niejedna, parę miesięcy szukać bezskutecznie.
 — Niech pani mi daruje, ale i ja tracę nadzieję, czy w mieście zdam się na co. Wolałabym na wieś iść na szafarkę, drobiu i trzody doglądać. Tutaj mi tak strasznie ciężko.
 Zarębianka ruszyła ramionami.
 — A jabym wolała kości po podwórkach kupować, byle stąd nie wyjeżdżać. Nigdym na wsi nie była, a nawet nie ciekawam, jak tam wygląda. Pewnie nie ładniej, niż w Łazienkach.
 Stankarowa się przemogła i uśmiechnęła się blado.
 — Jutro tedy prezentuję się hrabinie i będę się starała jej dogodzić. Czy ona sama mieszka?
 — Sama. Nikogo pani tam nie spotka. Stara żyje w swej kamienicy, jak puszczyk.
 — Dobrze mi tam będzie! — szepnęła Stankarowa.
 Nazajutrz z kartką Zarębianki poszła w Aleje Ujazdowskie i zadzwoniła do kamienicy szarej i niepozornej, o której przytykał duży, zdziczały ogród.