Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/110

 Była to kolekcja łachmanów, chorowitych twarzy, żałosnych spojrzeń.
 Wszystkie oczy zwróciły się na wchodzącą i rozległy się stękania, westchnienia, kaszle.
 Gruba, stara jejmość za stołem, w głębi, powstała i ukłoniła się na widok zeszytu i skrzynki.
 Była to Sakowiczowa. Składała hołd reprezentantce hrabiny.
 Stankarowa zjednała ją poczciwem spojrzeniem i cichem wyznaniem:
 — Niech mnie pani ratuje. Nie mam pojęcia, co mam czynić.
 Stara uśmiechnęła się życzliwie i rzekła:
 — Pani pierwszy raz przychodzi. Dzisiaj zapewne przybyła?
 — Przed godziną przyjęła mnie pani hrabina. Boję się, że nie potrafię dogodzić.
 — To już od pani zależy. Bywają takie, co i tygodnia nie wytrzymują, a inne i parę lat są. Pomówimy o tem. Proszę czytać spis — ja pani pomogę.
 — Franciszka Uminek! — zaczęła Stankarowa.
 Jedna kobieta wysunęła się z tłumu, a Sakowiczowa napamięć recytowała:
 — Dwa bilety do taniej kuchni, kwit do apteki, dwa ruble na komorne.
 Kobieta, wzdychając, wzięła co jej dawano i rzekła zmęczonym głosem:
 — O Manię się spytam, czy ją do szwalni przyjmą?