Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/111

 — Czy tam co o tem stoi napisane? — spytała Sakowiczowa, spoglądając na zeszyt.
 — Nie! Nic niema.
 — A pewnie. Toć od tygodnia pani hrabina sama. Niech pani prośbę jej zanotuje i dalej wywołuje.
 — Agata Wozińska.
 Staruszka, ślepa na jedno oko, wystąpiła z szeregu.
 — Dwa złote, spódnica barchanowa i kłębek bawełny do robienia pończoch. A macie, matko, co gotowego?
 Staruszka podała parę gotowych pończoch.
 — To dobrze, a kto dalej?
 — Jan Szarak — czytała Stankarowa.
 Zbliżył się do stołu człek kulawy, chudy, wynędzniały.
 — Żona umarła! — rzekł, uprzedzając Sakowiczową.
 — To się Bóg nad nią ulitował — odparła i objaśniła: — Proszę napisać: żona zmarła — dano na pogrzeb trzy ruble.
 — Pięcioro sierot — szeptem dodał człeczyna — gospodarz z mieszkania ruguje.
 — Bądźcie spokojni. Pani hrabina o wszystkiem się dowie. A kto więcej?
 — Ja! — odparł chłopak z obandażowaną ręką, zapowietrzający pokój jodoformem. — Wczoraj mnie ze szpitala wypisali, alem tak słaby, że ledwie stoję. Bóg wie, kiedy robić będę mógł, a głodnym!
 — Podaj nazwisko i adres. Dziś dostaniesz bilet do taniej kuchni, a jutro sprawdzimy, coś za jeden.