Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/121

 — Ma rację profesor. Mole wszystko stoczą! — rzekła zmienionym głosem.
 Ale staruszek nie filozofją, ale rzeczywistemi molami był zajęty — zupełnie się rozbudził, wyprostował.
 — Jednakże trzeba się od nich bronić, bo to nie żarty. Pójdę jutro o radę do profesora Prószyńskiego, do zoologicznego Muzeum, a do hrabiego trzeba o niebezpieczeństwie napisać. On młody, weźmie się energicznie do dzieła. Ja napiszę — czy adresować do Orlina?
 — Niema go tam.
 — Więc gdzież go szukać?
 — Nie wiem. Jest zagranicą. Może przyjedzie.
 — Ha, ale kiedy? Może znaleźć w zbiorach ogromne straty.
 Hrabina nic nie odrzekła, rada widocznie rozmowę przerwać, ale stary był uparty. Począł zrzędzić.
 — Kto takie skarby zebrał, powinien o nich pamiętać. Co będzie, jak mole dobiorą się do kolekcji motyli? Takiej drugiej niema na świecie.
 Znać było na staruszce zniecierpliwienie.
 — Zginą profesora motyle jak już zginęło wiele rzeczy — nie do odzyskania. Trzeba się z tem pogodzić. Proszę, czytaj pani dalej — dodała prędko.
 Wieczór upłynął już bez przerwy — ale wracając do domu, pomyślała Stankarowa, że nie każda cisza bywa pogodą i nie każdy spokój szczęściem.