Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/130

 Włosy przy skórze obcięte były prawie siwe, twarz akby wyniszczona długą chorobą i opalona na bronz — oczy zimne i wygasłe, na ustach wyraz gorzkiego cynizmu i pogardy.
 Podszedł do babki i pochylił się do jej ręki. Podała mu ją, jak królowa. Pocałował i dodał jako tłumaczenie spóźnienia:
 — Musiałem się po podróży ogarnąć.
 — Jedziesz z Orlina? — spytała tak ostrym tonem, jakiego nie znała w jej ustach Stankarowa.
 — Tak! — odparł.
 — Eh bien?
 — Wszystko załatwione według babki woli.
 Surowo, niespokojnie, pytająco nań patrzała.
 Uśmiechnął się szyderczo z pogardliwem lekceważeniem:
 — Oh, pas de morts. Ma cravache a suffi! — odparł, oglądając się wokoło.
 Teraz dopiero spostrzegł Stankarową i sekundę wzrok na niej zatrzymał, potem widząc, że babka jej nie prezentuje, ukłonił się w milczeniu.
 Profesor się wreszcie obudził.
 — Jesteś, hrabio, nareszcie? Widziałeś już, jak ci mole urządziły zbiory?
 — Zniszczyły? Ha, to może będzie zajęcie zbierać na nowo.
 — Jeśli cię cieszy chów moli, to dużo prościej kupuj stare futra, lub wełnę, i paś je! Przywiozłeś co nowego? Byłeś podobno w Kamerunie?