Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/136

 — Szkoda zatem, żeś nie został u ludożerców.
 — Przyjechałem na wezwanie babki, spełniłem rozkaz.
 — A dalej co będziesz robił?
 — Nic. Życie już odbyłem!
 — To nazywasz życiem? Nie czujesz w sobie sił do rehabilitacjli tego życia?
 — Nie. Umarłych się nie wskrzesza.
 — Tak. Ale grzechy się maże, a twoje wszystkie wołają o pomstę do Boga.
 Skurczyła mu się twarz i zbladł, ale milczał.
 — Nie masz nawet odwagi ludziom w oczy spojrzeć.
 — Nie mam ochoty — poprawił.
 Staruszce drżały ręce.
 — Czy ty chcesz, żebym cię jeszcze, konając, przeklęła? — zawołała zmienionym głosem.
 — Jużem przekleństwo babki miał wtedy, przed moją śmiercią. Czy to nie dosyć? Do mnie już żadna groźba nie ma przystępu.
 — Więc pocóż tu jesteś?
 — Poco? — powtórzył powoli, myślą daleki. — Poco ja tu jestem? Nie wiem! Mogę wyjechać.
 Mówił głosem bezdźwięcznym, cichym, jak człowiek, którego gwałtem budzą.
 Babka podniosła na niego oczy i długo się wpatrywała. Gdzieś, z dna serca, dawno, zda się, umarłe, poruszyło się w niej uczucie dla tego jedynego jej krwi dziecka.