Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/139

 Zapanowało milczenie, wreszcie ozwała się jakby wahająco:
 — Teraz po tej ostatniej awanturze, żebyś chciał rozwodu, jużbym ci się nie sprzeciwiała.
 — Ale ja na to teraz inaczej patrzę. Nazwiska nie używa, tej obietnicy mi dotrzymała, i rozmówiliśmy się w Orlinie. Nie przyjedzie więcej do kraju. Co rozwód da mi lepszego lub gorszego? I tak nie istniejemy dla siebie.
 — Więc mówiłeś z nią?
 — Tak! — odparł krótko.
 — Nędznica!
 — Jak wszyscy! — mruknął.
 Oparł łokcie o kolana, objął głowę rękami i milczał.
 Znowu po chwili ozwała się hrabina:
 — A za obietnicę niebywania w kraju, ileś jej zapłacił?
 — Nic — także obietnicą.
 — Jaką?
 — Że na każde jej wezwanie z zagranicy — stawię się.
 — I tyś się na to zgodził? Raczej było fundusz dać, tysiące!
 Nic nie odparł.
 — Dziwne jednak masz dla niej względy.
 I na to nie było odpowiedzi.
 Żachnęła się niecierpliwie, wstała i wyszła z pokoju.