Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/140

 Jednocześnie w przeciwległych drzwiach z Mietką na ręku ukazała się Stankarowa, zarumieniona od mrozu, i z rozjaśnioną dziwnie twarzą.
 — Widziałaś, Mietka, choinki? Jak to wsią i borem pachnie! — mówiła, układając psinę w jej pluszowe gniazdeczko.
 Wtem hrabia się poruszył, spostrzegła go i umilkła.
 — Pani zapewne ze wsi rodem! — rzekł.
 — Tak, trzy lata temu pierwszy raz miasto zobaczyłam.
 — I pewnieby pani do wsi nie chciała już wrócić?
 — Ja! Jabym stąd każdej godziny uciekła — zawołała gorąco.
 — To rzadki gust. Dlaczegóż pani nie wyjeżdża?
 — Bo nie mogę! Popełniłam przestępstwo, za które mnie los tem kamiennem więzieniem pokarał.
 — Jakież to przestępstwo, jeśli wolno spytać?
 — Małżeństwo — odparła krótko.
 — Pani zamężna? — zdziwił się, tak młodo, dziewczęco wyglądała.
 — Niestety! — wyrwało się jej mimowoli, i wnet się poprawiła: — Mam już dwuletnią córkę!
 — Nie z wielką czcią traktuje pani ten sakrament — zauważył.
 Roześmiała się krótko, pogardliwie, chciała coś odpowiedzieć, ale w tej chwili hrabina weszła do pokoju i rzekła: