Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/141

 — Ma chère, wyobraź sobie, że zapomniałam cię posłać do św. Marty z pieniędzmi.
 — To idę natychmiast — ofiarowała się ochoczo.
 — Jedź dorożką, to daleki kurs! Romciu, może mi zmienisz sto rubli?
 Wyjął pugilares i odliczył żądaną sumę. Potem i sturublową asygnatę pozostawił.
 — Przed świętami babka potrafi i to umieścić — rzekł z lekkim uśmiechem.
 — O naturalnie. Umieszczę ci cały Orlin! — odpowiedziała niezwykle uprzejmie. — No, to kochana pani Antonino, zanieście całe sto rubli siostrzyczkom. A oto na dorożkę.
 Tola zebrała wszystko i wyszła.
 — Rada babka z tego nowego nabytku? — ozwał się.
 — Ale bardzo, bardzo, jak z żadnej poprzednicy. Bałam się, że taka młoda i ładna, bałamuctwa jakiego, fantazyj, humorów! Nic z tego! Radabym ją zachować do śmierci. Polubiłam ją nawet. Bardzo mi będzie przykro z nią się rozstać!
 — A dlaczegóż ma ją babka tracić. Dać dobre wynagrodzenie, to i zostanie.
 — Nie o to chodzi, ale ona ma męża, który ją rzucił na bruku z dzieckiem i wyniósł się do Paryża. Malarz — cygan jakiś! W każdej chwili wrócić może lub ją tam wezwać — i wtedy muszę ją stracić.
 — Gdzież ona mieszka? Dlaczego jej babka na stałe tu nie weźmie?