Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/143

 — Mais, ma chère, nie o to mi chodzi, ale doprawdy zanadto cię wyzyskuję.
 — Nic nie szkodzi. Proszę więcej! — odparła wesoło i znikła za drzwiami.
 — Nigdy nie przyjmie zaproszenia na obiad. C’est tellement fier! — zauważyła hrabina. — Tak, masz rację — za mało jej płacę. Dziś to uporządkuję.
 Ale nazajutrz, przy śniadaniu, staruszka rzekła do wnuka, mocno zalterowana:
 — Wyobraź sobie, miałam wczoraj pierwsze przejście ze Stankarową. Dałam jej pięćdziesiąt rubli gratyfikacji na gwiazdkę — i nie chciała przyjąć!
 — Tiens! — mruknął hrabia. — Typowa szlachecka buta.
 — Powiedziała, że jeśli mi z nią dobrze, to jej wystarczy dobre słowo i własne zadowolenie z dobrze spełnionego obowiązku. Że mi jest wdzięczną za kawałek chleba, służy z miłą chęcią i nic więcej nie pragnie, jak mi zawsze dogodzić. No, i nie przyjęła pieniędzy. Zupełnie jestem tem wykolejona i nie wiem, co mam robić.
 — Niech jej babka da jaki prezent.
 — Nie przyjmie. Już mi raz powiedziała, że nie przyjmuje się nic takiego, za co się podobnem odpłacić nie można.
 — Prawda, nigdy na świecie nie wykonywana! — zauważył. — A zatem niech jej babka pieniędzmi nie traktuje. Przyjdzie sposobność wynagrodzenia jej w inny sposób.