Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/145

 — A to dlaczego, profesorze? — spytała hrabina.
 — Tyle ograniczeń wystawił katechizm, że gdzie się tam człowiekowi z krwi i kości dostać!
 — Bo też się tam wchodzi bez krwi i kości!
 Profesor pokręcił głową i sceptyczny uśmiech przemknął mu po twarzy, ale nie podniósł kwestji, a hrabia spytał Stankarowej:
 — A czemże się pani dzisiaj więcej cieszyła: śniegiem, czy cieplarnią?
 — Naturalnie że śniegiem. To prawda.
 — Jak pani będzie stara, kląć pani będzie tę prawdę — mruknął profesor. — Śnieg, to zima, a zima, to reumatyzm, ischjas, artretyzm itp, przyjemności.
 — Wszystkie poznane prawdy są chorobą! — rzekł półgłosem hrabia.
 — Albo odzyskaniem zdrowia — zaprzeczyła Stankarowa.
 Uśmiechnął się dziwnie.
 — Może być — ale zawsze już z kalectwem.
 Zamyśliła się i umilkła.
 Wstano od stołu. Hrabia pozostał w jadalni na cygaro. Stankarowa zaczęła czytać, gdy lokaj oznajmił wizytę księżny Marceliny z córką. Hrabina skinęła na Stankarową, która się usunęła z książką na bok i szepnęła:
 — Powiedz hrabiemu, że proszę, by przyszedł.
 Zastała go już umykającego do siebie.