Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/147

 Stankarowa ukłoniła się i wyszła, hrabia opieszale powstał i pochylił się nad ręką babki.
 — Dziękuję ci, mój drogi! — rzekła, całując go w głowę.
 Tymczasem Stankarowa zbiegała prędko ze schodów i roztargniona wpadła prawie na jakiegoś mężczyznę, stojącego w przedsionku. Odskoczyła, spojrzeli na siebie i jednocześnie zawołali z jednakowem zdziwieniem i radością:
 — Tola!
 — Michaś!
 — Skąd pan tutaj! — spytała, podając mu obie ręce.
 — A pani? Co za niespodzianka.
 — Ja tu służę! Jestem lektorką u hrabiny.
 — I ja służę! Jestem nadleśnym u hrabiego.
 — Służy pan. A Brzeziny?
 — Musiałem sprzedać. Nie wydołałem. Ale pani dlaczego służy? Gdzie Stankar?
 — W Paryżu, już blisko rok jestem na swoim chlebie. A stryj?
 — Żyje. Widuję go czasem. O pięć mil służę. Gdzież pani mieszka? Można przyjść?
 — A jakże! Takam rada. Kawałek młodości i szczęścia daje mi pan. Tylkom ja cały dzień zajęta. Żeby pan mógł zaraz przyjść!
 — Za chwilę będę.
 — Czekam! Chmielna 20, w czytelni panny Zarębianki.