Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/149

 Michał zagryzł wargi, opanował się, twarz się skurczyła przymusem. Tylko oczy wciąż mu się śmiały wielką szczęśliwością. Nie usiadł jednak — tylko już wolniej podawał papiery, zaglądając ciągle w notatkę i tłumacząc.
 Gdy skończył, hrabia pieniądze zamknął do kasy, zapalił cygaro i spytał:
 — Pan tu niespodzianie spotkał znajomą?
 — Tak. Chowaliśmy się razem. Od trzech lat, jak zamąż wyszła, straciłem ją z oczu i nie myślałem, że ją spotkam więcej w życiu.
 — Rodzina jej na wsi?
 — Ma tylko stryja dziwaka. Był przeciwny małżeństwu i wydziedziczył ją. Majątek jego chciał pan Wichrowski nabyć, gdyż z Orlinem graniczy, ale pan hrabia był wtedy zagranicą, a teraz stary już sprzedać nie chce.
 — Zamożny? Jak się nazywa?
 — Łużycki Kazimierz.
 — Ach — ten, co ma stado? To ja go znam z widzenia. Zawsze konie chowa?
 — Zawsze. Zamożny jest, ale teraz zdziczał zupełnie.
 — Pan go widuje?
 — Czasami.
 Hrabia chciał widocznie coś jeszcze powiedzieć, ale się rozmyślił, wstał i rzekł:
 — Nie zatrzymuję pana. Proszę jutro się zgłosić. Dam do pana Wichrowskiego list.