Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/150

 Michał skłonił się i wyszedł. Wsiadł w pierwszą spotkaną dorożkę i z bijącem sercem jechał na Chmielną. Czytelnię łatwo odnalazł, zadzwonił, otworzyła mu sama Tola, tak radośnie uśmiechnięta, taka promienna, że oczu od niej oderwać nie mógł i wyszeptał:
 — Jakaż pani piękna!
 Pociągnęła go za sobą do jadalni, przedstawiła Zarębiance i pani Natalji i opowiedziała prędko, śmiejąc się przez łzy wzruszenia, jak ją uratowały od zguby, jak im zawdzięcza życie. O mężu powiedziała krótko:
 — Wyjechał. Źle mu tu było. Tam mu się podobno dobrze powodzi.
 A potem usiadła obok niego i poczęła pytać:
 — Dawno pan był w Ługach? Jak stryj się ma? Niech pan wszystko opowiada, całe te trzy lata.
 — Zaraz po pani wyjeździe chciał pan Łużycki majątek sprzedać. Nawet już się o cenę umówił z plenipotentem hrabiego, panem Wichrowskim.
 — Jakto? Ten mój hrabia miał kupić? — zawołała.
 — Tak, nasz hrabia! — uśmiechnął się. — Ale go wtedy w kraju nie było, Wichrowski wahał się z ostateczną decyzją bez niego, a potem pan Łużycki rozmyślił się i odmówił.
 Wtedy mi matka zmarła, grad wybił zboże, spalił się dom mieszkalny — sam zachorowałem na tyfus. Zebrały się biedy kupą, jak to one lubią w gościnę do kogo przychodzić i musiałem przed nimi z Brzezin ustąpić. Chorowałem z pół roku w Ługach, gdzie mnie