Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/153

 — W Paryżu! Obiecuje przyjechać na wiosnę. Poco? Ale dość już mówić o tem. Wie pan wszystko. I dla pana los nie był łaskawy. Sam pan także został i na służbie — jak ja. Tylko panu bór szumi i wolny pan, a mnie te mury tłoczą. Tak się dziwnie złożyło, u tych samych panów służymy.
 — Dziś pierwszy raz widziałem hrabiego. Ten także na szczęśliwego nie wygląda. Pani zna tę całą historję?
 — Znam. To jest także umarły człowiek.
 — Gorzej, bo jak dowodzi Wichrowski, on tę swoją żonę pomimo wszystko kocha.
 — Nie może być — oburzyła się.
 — Dziwnie jednak postąpił ostatnim razem, gdy zjechała do Orlina ze zgrają Francuzów. Szpicrutą ich wygnał, a do niej ani słowa nie powiedział. Wyjechała z honorami, jak królowa.
 — Biedny człowiek! — szepnęła. — Toć jeśli tak jest, piekielne cierpi katusze. Pogardzać i kochać — brr!
 Michał popatrzał na nią podejrzliwie. Ale jej cudnie piękna twarz była czysta i spokojna, a jego od patrzenia ogarniała miłość, jak trunek upajający, więc wstał i żegnać się począł.
 — Zobaczę jeszcze jutro panią? — spytał.
 — Przyjdź pan wcześniej. Ja się wyproszę u hrabiny na wieczór.
 Gdy przyszedł nazajutrz, zastał tylko Stasia, który mu oznajmił, że matka z ciotką poszły na wieczór do znajomych, a pani Stankarowa lada chwila nadejdzie.