Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/158

 — A co? Wiedziałem, że hrabina mi na dziś swego cienia ustąpi — przez umartwienie pokutne. Siadajże, srebrna Luno.
 Nazywał ją zawsze Dianą.
 — Niech mi profesor mitologją nie dokucza, bo okażę się okrutną jak Diana i pójdę precz.
 — Nie traktujże mnie jak Akteona, ale jak Endymjona!
 Roześmiała się serdecznie na to porównanie i profesor także się śmiał.
 — Profesor już nie stęka! — rzekł, wchodząc hrabia.
 — Broń Boże! Umizgam się!
 — Zdadzą się tedy profesorowa kwiaty.
 — Co, byłeś w ogrodzie, zbierałeś fiołki? O wszechpotężna wiosno!
 — No, nie. Fiołki zapewne zebrała pani Stankarowa. Znalazłem je gotowe na biurze.
 — Pewnie je pani zbierała z myślą o mnie? — drożył się staruszek. — Cóż, ruszyły się już owady?
 — Mało co. Kowale i muszki. Na wsi może już żaby rechcą.
 — Rechcą, rechcą! Nasłuchasz się ich, Diano.
 — Jeszcze sześć tygodni — szepnęła. — Przeczytać panu profesorowi gazetę?
 — Nie, lepiej pogawędź.
 Usiadła tedy z robotą, ale nie wiedziała, co mówić. Hrabia ulokował się przy oknie i czytał gazetę. Staruszek obejrzał się, uśmiechnął.