Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/159

 — Czybyś ty, hrabio, nie mógł nas sam na sam zostawić. Czy to cię tu babka przysłała na duennę?
 — Przeszkadzam? — mruknął hrabia.
 — A pewnie. Moja Luna boi się ciebie, jak upiora. Nie spostrzegłeś tego dotychczas?
 — Co też pan profesor wymyśla — oburzyła się. — Milczę, bo mi nic ciekawego nie przychodzi na myśl, coby pana profesora zabawić mogło.
 — No, to sobie szyj, ale zaśpiewaj przy robocie, jak onegdaj. A widzisz, nie chcesz!
 Hrabia przestał czytać, spojrzał na nią:
 — Słyszałem panią śpiewającą onegdaj, bom był tu obok. Czyż rzeczywiście wpływam tak deprymująco na humor pani?
 — Ależ nie! Tylko myślę, że panu dogadza spokój i cisza, więc radabym każdemu dogodzić.
 — Anormalnym gustom nie trzeba dogadzać. Spytaj się kapelana, jeśli mnie nie wierzysz — mruknął profesor.
 Hrabia wstał opieszale i wyszedł.
 — Profesor mu zrobił przykrość! — szepnęła.
 — Bo on mi żółć porusza. Wszystko ma swoją miarę i czas. Ale żeby tak się marnować, tak gnić za życia to wstyd! Toż mój uczeń — ja wiem, ile on w sobie ma zasobów nauki, wiedzy. Patrzeć na niego teraz nie mogę.
 — Ależ on widocznie nie może być innym! Nie ma siły odżyć, on jest bezmiernie nieszczęśliwy. Nie godzi się dodawać mu przykrości.