Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/160

 — Alboż to on pierwszy jest nieszczęśliwy w małżeństwie. Żeby wszyscy zdradzeni lub opuszczeni byli do niego podobni, ładnieby świat wyglądał.
 — Różne są dusze — rzekła.
 — Et, co tam dusze! — machnął ręką profesor, który pomimo towarzystwa hrabiny, miał swoje własne trzeźwe poglądy. — Żeby mu się podobało jakie piękne ciało, toby ta chora dusza poszła prędko do zapomnianych na strychu rupieci.
 Stankarowa milczała, a profesor zrzędził dalej:
 — Siedzi tu, jak w klasztorze. Całą mam nadzieję, że w Orlinie spotka się z konieczności z panią Wandą. To go może rozrusza. Hrabina, żeby znała ludzi żywych, a nie malowanych świętych i stare dewotki — toby nie powinna prosić Boga o cnoty dla niego, ale o jaką tęgą niecnotę. Bez tego, to niech go obwijają w powijaki i złocą twarz, bo gotowa mumja.
 Stankarowa się uśmiechnęła.
 — Profesor jest wyznawcą leczenia truciznami. A mnie się zdaje, że by zdrowym być normalnie, jest środek lepszy, łatwiejszy i mniej ryzykowny. Żeby nasz hrabia nie był miljonerem, musiał pracować, zdobywać, walczyć o byt, toby złe myśli i smutki precz poszły, jak mgły przed słońcem!
 — Alboż on nie ma pola do pracy? Może, gdyby chciał.
 — Ba, żeby musiał, choć nie chce, toby było dopiero skuteczne.